برای علیرضا

این یک نامه نیست

دلنوشته های من است برای اینچنین روزی اما بدان من هرگز برایت اینگونه آرزو نکردم...

ای عشق!

نمی دانم ؟ می دانی یا نه کمی دورتر بنشین و این کلبه کوچکمان را خوب تماشا کن ..

رنگ غم بر در و دیوار آن نشسته است

رنگ سربی اندوه بال گسترده است کاش ابتدا تکرار می شد ...

تقصیر من نبود تو هم نیستی انگار بین من و تو دیگری وجود دارد اما نمی دانم کیست؟ چیست؟ تو می دانی ؟

شاید این کلبه کوچکی که با عشق بنایش ساختیم بماند و دگران بیایند و بروند .. اما من و تو باقی هستیم.. با این تفاوت که

تو آنجا --تنها من اینجا ـــــــــ تنها ...

ای مهربان! می دانم خواهی رفت خیلی زود اما من هرگز را به تو نخواهم گفت زیر هرگز فقط در مرگ پایان می یابد و بتو قول داده بودم از مرگ سخنی نرانم می ترسی؟ ترسو..

اما من از هیچ چیز و هیچ کسی هراسی ندارم و یک انسان آزاده هستم .. و جز در برابر خدا و مرگ سر تسلیم بر هیچ آستانی نمی سایم..

می خواستم حفظت کنم برای همیشه ولی انگار من و تو محکوم هستیم و عشق باقیست..

و من دلم برای این عشق می سوزد  زیر هیچ گاه پناهگاهی نداشته است حتی آواره تر از من و تو ...

دلم برای کسی تنگ می شود که نامش را هر لحظه بر زبان می آورم.

گفته بودم می خواهی بروی اما من مانده گارترین انسانم

رفتن اصل و ماندن یک استثنا ...

باشد می پذیرم این شکست زود هنگام را اما بدان برای من عشق وجود ندارد .. برای من تنها یک چیز باقی است .. تنهایی..

نمی دانم می دانی یا نه؟

اما تو چه؟ تو برای باقی ماندن من و عشق چه کردی .. هیچ..

تو برای این اندوه ها که سراسر دلنوشته هایمان را گرفته است آیا آوازی خوش سر دادی ..؟؟ نه..

تو برای پرواز بالی نداشتی .. و من برای پروازی پرشور مهیا بودم ..

گفته بودم دنیا جای پرنده ها نیست اما تو .... پرنده هم نبودی..

یادم هست می خواستی روزی به من بگویی..

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است...

ولی آن روز هرگز نیامد..

و من می خواستم دستان گرمت را بگیرم و با هم پرواز کنیم .. و همه کوره راهها را

 نشانت بدم بدانی کجا زخمی شدم بالم شکست.. نشانت بدم شکارچی چند بار مرا

نشانه رفت .. از آشیانه ی کوچی که با همین دستانم ساختم تا پناهی شود برای

 عشقمان .. اما نشد .. نشد تا نشانت بدهم چقدر در کلبه کوچکم ترا کم داشتم...

اما حال که می خواهی بری سنگی از خودت بنا بگذار بر سر این آشیانه کوچک تا هرگز

 هیچ پرنده ی دیگری وارد نشود ..

و من اینجا به امید لحظه های بازگشت ترا به تماشا نشسته ام ...

رویا