ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم

 خوش به حال من ودریا و غروب و خورشید  

چه سروقت مرا هم به سر وعده کشید  

خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد  

 ( محمد علی بهمنی )

 رویا

آخرین زمزمه ام را همه شهر شنید  منکه حتی پی پژوک خودم می گردم  ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید  هیچکس مثل تو ومن به تفاهم نرسید 
 ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم  مثل خورشید که خود را به دل من بخشید  آسمان روشنی اش را همه بر چشم تو داد  تپش تبزده نبض مرا می فهمید  به کف و ماسه که نایابترین مرجان ها  رشته ای جنس همان رشته که بر گردن توست 
 و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید