تقدیم به علیرضا

"کف" دستت را خواندم:

                                نیل بود،

                                           فرات بود،

                                دانوب،

                                            کارون...

و راهی روشن به قله اورست.

مشتت را که بستی "دل" شد-

دلی به بزرگی همه دنیا.

....

می بینم که ایستاده ای،

دست هایت ستاره می چیند،

و چشم هایت رصد می کند:

آن سوی ستاره ها را –

آنجا که هنوز کس ندیده است.

زیر پایت چیست؟

نردبام تاریخ؟

می بینم که بی پله ایستاده ای-

تو از "تاریخ" کنده ای.

"زمان" تو را خوانده است،

"مکان" مرز شکسته است،

فلک رکاب داده است،

و زندگی راهی به بی نهایت.

گردن بند"نوروز" تو هر روز را

به بند کشیده،

و آفتاب بهار زندگی ات

دل تاریکی ها را....

هر کجا هستی و با هر احساسی بدان... دوستت دارم...