یک شعر جدید (به سبک جدید)

کنار نهر تنهایی نسیمی می وزد آرام

که بوی بی وفایی را برایم ارمغان دارد.

 

                                       من آنجا خاطراتم را برای مردم بیگانه می گویم

                                        تو هم بیگانه ای با من بیا و لحظه ای حرف مرا با گوش دل بشنو

 

تو که محبوب دنیایی، تو که سرگرم سودائی                توای محبوب پیشینم

 

اگر آن روز آن سروی که شاهد بود                          بر خشم نگاه تو و بر بیداد دستانت

 

زبانی داشت، اگر رخسار انسان داشت

به لبخندی برایت این چنین می گفت:

 

                                           چرا رنگ صداقت را نمی بینی ؟!

                                           نمی دانی که دل فنجان چینی نیست

 

تو شیرین گونه دنیایی پر از فرهاد می بینی

ولیکن بیستون را تیشه فرهاد عاشق کرد ویرانه

 

ولی افسوس ، هزار افسوس

سکوت سرو:

بر دنیای بی مهر تو مُهر گواهی زد

گذشت آن روز و بعد از آن جدایی بود

 

مرا در کوره راه زندگی تنها رها کردن جفایی بود

کنون در اوج تنهایی برایت نکته ای را باز می گویم

 

                                    گمان کردی که بعد از تو شبهایم چون دل تاریک تو خاموش می ماند

 

بدان که بعد از تو مهتاب شبها همچنان زیباست

و خورشید دلم گرمی ده فردا و فرداهاست

 

                                               تو مُردی در دلم اما دلم هرگز نمی میرد

 

و اینک زیر بار ظلم سنگیت

                                      که تا روز فنا از یاد من هرگز نخواهد رفت

 

 

                                                          برایت  روزهای پر ثمر آرزو دارم

                                                          خداحافظ ........خداحافظ.........خداحافظ

 

***********

 

ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست

                                                  هر چه آغاز ندارد نپذیرد انجام