یک کلام
برای علیرضا
|
|||||
یک کلام
اگر قرار است برای چیزی زندگی خود را خرج کنیم ، بهتر آن است که آنرا خرج لطافت یک لبخند و یا نوازشی عاشقانه کنیم .
شکسپیر
دل آدمها
آدمی دو قلب دارد.
قلبی که از بودن آن با خبر است و قلبی که از حضورش بی خبر.
قلبی که از آن با خبر است همان قلبی ست که در سینه می تپد
همان که گاهی می شکند
گاهی می گیرد و گاهی می سوزد
گاهی سنگ می شود و سخت و سیاه
و گاهی هم از دست می رود...
با این دل است که عاشق می شویم
با این دل است که دعا می کنیم
با همین دل است که نفرین می کنیم
و گاهی وقت ها هم کینه می ورزیم...
اما قلب دیگری هم هست.قلبی که از بودنش بی خبریم.
این قلب اما در سینه جا نمی شود
و به جای اینکه بتپد.....می وزد و می بارد و می گردد و می تابد
این قلب نه می شکند نه میسوزد و نه می گیرد
سیاه و سنگ هم نمی شود
از دست هم نمی رود
زلال است و جاری
مثل رود و نسیم
و آنقدر سبک است که هیچ وقت هیچ جا نمی ماند
بالا می رود و بالا می رود و بین زمین و ملکوت می رقصد
این همان قلب است که وقتی تو نفرین می کنی او دعا می کند
وقتی تو بد می گویی و بیزاری او عشق می ورزد
وقتی تو می رنجی او می بخشد...
این قلب کار خودش را می کند
نه به احساست کاری دارد نه به تعلقت
نه به آنچه می گویی نه به آنچه می خواهی
و آدمها به خاطر همین دوست داشتنی اند
به خاطر قلب دیگرشان
به خاطر قلبی که از بودنش بی خبرند....
یک کلام
جایگاه ما در هیچ سرزمینی نیست، جایگاه ما حتی در کره زمین هم نیست، منزل
حقیقی ما قلب کسانی است که دوستشان داریم و دوستمان دارند...
برای روز تنهاییمان ...
صدایم کن! تا امان یابم عابری خسته در شب باران
صدایم کن! تا ببالم من در سحرگاهان با سپیداران
از آن سوی خورشید از آن سمت دریا
صدایم کن.صدایم کن.صدایم کن.
تو لبخند صبحی پس از شام یلدا
از این تیرگیها رهایم کن
سکوت سرخ شقایقها را در این ویرانی تو می دانی
غم پنهان نگاه مارا در این حیرانی تو می خوانی
از آن سوی خورشید از آن سمت دریا
صدایم کن.صدایم کن.صدایم کن.
تو لبخند صبحی پس از شام یلدا
از این تیرگیها رهایم کن
صدای باران نوای یاران به لحن تو نمی ماند
سکوت شب را ز کوه و صحرا نوای گرم تو می راند
در ابهام جنگل کسی راز گل را به غیر از تو نمی داند
بخوان از بهاران که با ساز باران
کسی چون تو نمی خواند کسی چون تو نمی خواند
صدایم کن! تا امان یابم عابری خسته در شب باران
صدایم کن! تا ببالم من در سحرگاهان با سپیداران
از آن سوی خورشید از آن سمت دریا
صدایم کن.صدایم کن.صدایم کن.
تو لبخند صبحی پس از شام یلدا
از این تیرگیها رهایم کن
صدایم کن!...
سهیل محمودی