حرفهای خودمانی
قدر دوست می دارم در خلوت تفکر تو بودم
در تنهاییت....
در معراجت.......
تا آنجا که می روی و تنهایی
و هیچ احدی را اجازه همراهی نیست
چه خوب بود من در این سفر همراهیت می کردم
دلم می خواست بدانم تا کجا می روی در آن سرزمین خیال
که هیچ رنگی آلوده اش نساخته
از کدامین رنگ ایده آل هایت را می سازی!
رسم
این رسم همراهی نبود ای هم نفس!
رویا
نه نه نه
این قرارمون نبود
که تو بی خبر بری
من خسته شم که تو
بی همسفر بری
نه نه نه
این قرارمون نبود
من رنگ شب بشم
تو سر سپرده شی
من جون به لب شم
باور نمی کنم
این تو خود تویی
این تو که از خودش
بیخود شده تویی
باور نمی کنم
عشق منی هنوز
گاهی به قلب من
سر میزنی هنوز
وقتی زندونی تو هوس
مثله پروازه تو قفس
این رسم همراهی نشد ای هم نفس
وقتی قلبت از من جداست
برگردونه بی هم صداست
انگار دستت با دست من ناآشناست
باور نمی کنم
این تو خود تویی
این تو که از خودش بیخود شده تویی
باور نمی کنم
عشق منی هنوز
گاهی به قلب من
سر میزنی هنوز
باور نمی کنم
با تشکر از ماندانا
یک کلام
اگر قرار است برای چیزی زندگی خود را خرج کنیم ، بهتر آن است که آنرا خرج لطافت یک لبخند و یا نوازشی عاشقانه کنیم .
شکسپیر
برای روز تنهاییمان ...
صدایم کن! تا امان یابم عابری خسته در شب باران
صدایم کن! تا ببالم من در سحرگاهان با سپیداران
از آن سوی خورشید از آن سمت دریا
صدایم کن.صدایم کن.صدایم کن.
تو لبخند صبحی پس از شام یلدا
از این تیرگیها رهایم کن
سکوت سرخ شقایقها را در این ویرانی تو می دانی
غم پنهان نگاه مارا در این حیرانی تو می خوانی
از آن سوی خورشید از آن سمت دریا
صدایم کن.صدایم کن.صدایم کن.
تو لبخند صبحی پس از شام یلدا
از این تیرگیها رهایم کن
صدای باران نوای یاران به لحن تو نمی ماند
سکوت شب را ز کوه و صحرا نوای گرم تو می راند
در ابهام جنگل کسی راز گل را به غیر از تو نمی داند
بخوان از بهاران که با ساز باران
کسی چون تو نمی خواند کسی چون تو نمی خواند
صدایم کن! تا امان یابم عابری خسته در شب باران
صدایم کن! تا ببالم من در سحرگاهان با سپیداران
از آن سوی خورشید از آن سمت دریا
صدایم کن.صدایم کن.صدایم کن.
تو لبخند صبحی پس از شام یلدا
از این تیرگیها رهایم کن
صدایم کن!...
سهیل محمودی